அனாதை

aṉātai   n. a-nātha. Destitute person or animal; திக்கற்ற-வன்-வள்-து.Colloq.

aṉātai   n. a-nāda. (Šaiva.)A mystic centre in the body, one of cōṭaca-kalai, q.v.; சோடசகலையு ளொன்றான யோகஸ்தானம். (தத்துவப். 142.)