பிரபு

s. [pl. பிரபுக்கள்.] A governor of a province, a princely person, அதிகாரி. (சது.) 2. One of excellent, or illustrious qualities, a nobleman, பெருமையிற்சிறந்தோன். W. p. 574.PRAB'HU. (c.) 2. A valiant man, வல்லவன். அறிவாகரப்பிரபு. One of profound erudition. பிரபுக்கள்சேர்க்கை. Association with great men.

பிரபுதத்துவம், s. As பிரபுத்துவம்.

பிரபுத்தனம், s. Nobility, as பிரபுத்து வம். 2. Arrogance, presumption, கௌரவம்.

பிரபுத்தனங்காட்ட, inf. To affect a style of living above one's rank.

பிரபுத்துவம், s. The rank of state of a nobleman, பெருந்தன்மை. 2. Power, do minion, princely dignity, ஆளுகை.

பிரபுத்துவசத்தி, s. Power of rank, &c. See சத்தி.

பிரபுநடை, s. Style of a nobleman or one in high life.

பிரபுமோடி, s. High style, natural or affected.

பிரபுலிங்கலீலை, s. A treatise on the exploits of Siva, ஓர்நூல்.