பிள்ளையார்

piḷḷaiyār   n. id. 1. Son,used honorifically; மகன். பிள்ளையார் அவதரிக்க(சீவக. 218, உரை). 2. [M. piḷḷayār, Tu. piḷḷāri.]Gaṇēša; விநாயகர். 3. Skanda; முருகக்கடவுள்.பேராட்டி சீராட்டும் பிள்ளையார் கழல் போற்றி(கோயிற்பு. பாயி. 7). 4. The child-saint Samban-dhamūrti. See ஆளுடையபிள்ளையார். ஏகும் பெருங்காதல் பிள்ளையாரேற்று (பெரியபு. திருஞான. 947).5. Man with a big belly, used in contempt;பெருவயிறன். Colloq. 6. Cant for 100 or 1000;நூறு அல்லது ஆயிரத்தைக் குறிக்குங் குழூஉக்குறி.ஏழுபிள்ளையார் நீர் இறைத்தேன், வீடுகட்ட ஐந்துபிள்ளையார் ஆயிற்று.