கிளை

s. Branching, ramification, branch, மரமுதலியவற்றின்கிளை. 2. A bough, a spring, a twig, a spray, a sprout, a shoot, a bud, தளிர். 3. Kindred relations, line, family branches சுற்றம். 4. A herd (of cattle). a flock, a horde, a shoal; a family, a race, a group, a class, a company, கூட்டம். 5. Bamboo, மூங்கில். 6. A mode of singing, ஓர்பண். 7. One of the musical tones modu lated by the palate--the third in the gamut, கைக்கிளையென்னுமிசை. 8. One of the strings of the lute corresponding with the கைக்கிளை tone, யாழினோர்நரம்பு.

கிளைகிளையாய், In herds, flocks or groups.

கிளைகூட்ட, inf. To screech--as two or more ஆந்தை owls together.

கிளைக்கதை, s. One story branching out of another, a ramifying narrative; an episode.

கிளைவழி, s. Lineage, pedigree, உறவின் வழி. 2. A branching street, கொடிவழி.

கிளைநறுக்க, inf. To prune, to lop.

கிளைபுறப்பட, inf. To shoot forth--as a branch.

கிளையோட--கிளைவிட inf. To put forth twigs, branches, &c. 2. To ramify, to branch out.

நெடுங்கிளை, s. A straight branch.

பக்கக்கிளை, s. A by-shoot.

பொய்க்கிளை, s. [prov.] False sprouts for fruit in jack-trees.

மெய்க்கிளை, s. [prov.] Sprouts of genuine fruits in jack-trees.

கிளைஞர், s. (pl.) Relations, kindred, உற வோர். 2. Friends, companions, associates, தோழர். See under கிளை, v. a.

கிளைபெருக்க, inf. To be numerous, to multiply, ramify, increase, &c.--as a family.

கிளைமை, s. Relationship, உறவு. 2. Amity, friendship, சினேகம்.

கிளையார், s. Kindred, friends.

கிளைப்பெயர், s. [in grammar.] Names of a small class or division of men, or animals, as distinguished from குழூஉப் பெயர் and சாதிப்பெயர்--as in எயின், hunting class; தமர், one's family circle.

க்கிறது, த்தது, க்கும், க்க, v. n. To put forth twigs, branches, &c.; to ramify, to branch, மரக்கிளைகிளைக்க. 2. To multiply, to grow numerous, பெருக. 3. To ramify --as families, சுற்றம்பெருக. 4. To grow full of branches, கப்புங்கவருமாய்நிறைய. 5. To grow thick or close--as the beard, boughs, herbage, grain, &c., நெருங்க. அவர்கள்கிளைத்துவிட்டார்கள். They have be come very numerous from that stock.

கிளைப்பு, v. noun. Branching, ramifi cation.

க்கிறேன், த்தேன், ப்பேன், க்க, v. a. To dig, to stir; to work up, to scrach up --as fowls; to root up--as pigs; to burrow --as rats; to excavate, கிண்ட. கிண்டிக்கிளைத்துவிடவேண்டும். The earth must be dug up around the plants.

கிளைஞர், s. (pl.) Inhabitants of agri cultural districts; husbandmen, உழவர்.