சுபாவம்

s. W. p. 962. SVAB'HA'VA. Nature, natural state, inherent property, or disposition, இயல்பு. 2. Instinet, இயற் கையுணர்வு. 3. Genuineness, reality, உண் மை. 4. Unaffectedness, சுபாவீகம். 5. Sin cerity, simplicity, honesty, as oppos. to guile, வஞ்சகமின்மை. 6. Sanity, soberness, as oppos. to derangement, intoxication, மய க்கமின்மை. 7. Good temper or disposition, நற்குணம். (c.) 8. One of the Upanishads, உபநிடதத்தொன்று. இவன்சுத்தஞ்சுபாவமவனைப்போலே. He is like him in every thing. சுபாவமாய்வாங்கினேன். I have really taken.

சுபாவகுணம், s. Natural temper, or disposition.

சுபாவங்காட்ட, inf. To appear as it is, in its true nature, to show itself. 2. To betray low descent by low actions. (in reproach.) 3. To affect sobriety, &c. to assume or act a character. (c.)

சுபாவக்காரன், s. An honest or sincere person--commonly in combination with good. See சுபாவி.

சுபாவசுரூபம், s. An image like the original. (p.)

சுபாவப்பிரமாணம், s. [in log.] Natural inference, இயற்கையனுமானம்.

சுபாவப்பேச்சு, s. Simple language, without guile or art. (c.)

சுபாவமாயிருக்க, inf. To be natural, artless.

சுபாவமானநடக்கை, s. Upright con duct.

சுபாவமாய்ப்போக, inf. To become habituated to a thing or action. (c.)

சுபாவமாய்ப்பேச, inf. To speak sin cerely, soberly, seriously, not in jest. 2. To speak the simple truth without co loring. (c.)

சுபாவமுத்தி, s. Absolute bliss, com plete salvation, perfect liberation from births and all their attendant evils, as attainable by the ஞானி, or religionist of the highest degree, and as differing from the inferior states of bliss attained by the other three orders, those not being lasting. See சிவபூசையியல்பு. (p.)

சுபாவமேரை, s. Moderation, usual manner, way, order, &c, உள்ளபடி.

சுபாவவாதம், s. A certain systems of religion, ஓர்சமயநூல்.

சுபாவி, s. [improp. சுவாகி.] An honest minded, harmless, good natured person; one who speaks and acts sincerely, a simpleton, a weak minded person, சுபாவ குணமுள்ளோன். (c.)