பண்பு

s. Nature, property, natural or essential quality, குணம். (சது.) 2. Mode, state, manner, விதம். 3. Good quality, fit ness, suitability, தகைமை. 4. Disposition. temper, சுபாவம். 5. [in gram.] An adjective, (p.)--Note. பண்புப்பெயர், are by some grammarians divided into two classes; குணப்பண்பு, abstract qualities; 2. தொழிற்ப ண்பு, qualities of actions. For ஒலிப்பண்பு, குறிப்புப்பண்பு, சாதிப்பண்பு, see in their places.

பண்படி, s. The root of adjectives or words of quality.

பண்படியாகப்பிறந்தவினை, s. Verbs de rived from abstract nouns.

பண்பாகுபெயர், s. [in gram.] Names of qualities, &c. See குணவாகுபெயர்.

பண்பி, s. A thing or persons possess ing a quality. See குணி. (p.)

பண்பிற்பகாநிலைப்பதம், s. Uncom pounded words denoting quality.

பண்புகாட்ட, inf. [prov.] To betray one's nature or descent. See குணங்காட்ட.

பண்புச்சொல், s. An adjective or term expressing quality. See உரிச்சொல்.

பண்புடைமை, s. The quality of adapting one's self to others knowing their character. See உடைமை. (குற.) 2. Condescension in exalted personages.

பண்புத்தற்கிழமை, s. One of the தற் கிழமை, a quality considered in relation to that to which or whom it belongs, as பாலின்வெண்மை, whiteness of milk.

பண்புத்தொகை, s. A relative term in which the particle ஆகிய is understood. See தொகைநிலை.

பண்புபாராட்ட, inf. To extol the good qualities of a person or thing.

பண்புருபு, s. The particle, ஆகிய.

பண்புரைப்பார், appel. n. [pl.] Mess engers, agents, emissaries, தூதுவர். (சது.)

பண்புவமை, s. [in rhet.] The compa rison of properties, qualities, &c., of dif ferent things. See குணவுவமை.