பாவம்

s. [St. பாபம்.] Sin, vice, evil, crime, தீமை. 2. Demerit, accumu lated results of evil actions attaching to the soul, தீவினை. 3. Misfortune, as the result of former actions, but often spoken in burlesque, அதிஷ்டவீனம். (c.)

பாவகாரி, s. (St.) A sinner, பாவி.

பாவங்கட்டுப்படுதல், v. noun. The ac cumulation of sin.

பாவசங்கீர்த்தனம்-பாவசங்கீர்த்தனை, s. [R. Cath. use.] Confession of sin.

பாவசென்மம், s. As பாவயோனி.

பாவசேடம், s. Remains of sin at taching to holy persons, பாவத்தின்மீதி. 2. Remaining demerit of souls at the close of a term of existence, to be expi ated afterwards, ஊழின்மீதி.

பாவச்சடம்--பாவசரீரம், s. Bodies assumed as the effect of former actions.

பாவச்சுமை, s. The burden of sin; accumulated evil to be expiated by suf fering.

பாவஞ்சுமக்க, inf. To contract sin. See சும, v.

பாவஞ்செய்ய, inf. To sin, to do evil. பாவஞ்செய்தகுடி. A distressed family --(lit.) who suffer the consequences of former sins.

பாவட்சயம்--பாவக்ஷயம், s. Destruc tion of the accumulated demerit of sin attaching to the soul; [ex க்ஷயம்.]

பாவநாசம், s. Removal or expiation of sin. 2. As பாவவிநாசம்.

பாவந்தவிர்க்க, inf. [also பாவத்தைத்த விர்க்க.] To abstain from vice.

பாவந்தீர்க்க, inf. To remove, sin, to expiate evil attached to the soul.

பாவந்தீர்தல், v. noun. Expiating the evil attached to souls, commonly by suffering.

பாவநிவாரணம்--பாவநிவிர்த்தி, s. As பாவநாசம்.

பாவம்பலிக்க, inf. To end in suffering --as sin.

பாவபுண்ணியம், s. Vice and virtue.

பாவபுண்ணியவழக்கம், 3, s. Three ad juncts of sin: 1. Doing, செய்தல். 2. Inciting, செய்வித்தல். 3. Consenting, உட ன்படல்.

பாவமன்னிப்பு, v. noun. [Chris. usage.] Pardon of sin.

பாவமூர்த்திகள், s. The vile, the base; they whose very shape is the effect of sin, பாவத்திலுற்பவித்தோர். 2. The hunters, they who live by the chase, வேடர்.

பாவம்பழி, s. Sin and guilt.

பாவயோனி, s. A sinful birth, பாவப் பிறப்பு.

பாவவாளி, s. A sinner, பாவி. (Colloq.)

பாவவிநாசம், s. Expiation of sin, பா வமன்னிப்பு. 2. A sacred bathing place, ஓர்தீர்த்தம். 3. A sacred place, ஓர்ஸ்தலம்.

பாவாத்துமா, s. A sinful soul, the result of the evils of former births. 2. A sinner, one given to evil practices.

பாவி, s. [mas. and fem.] A sinner, a perpetrator of evil deeds. 2. One suf fering for the evils of former births, தீவினையனுபவிப்போன். 3. See பாவம், nature.

s. Nature, natural state, state or condition of existene, entity--oppos. to அபாவம், உள்ளது. 2. Idea, conception, imagination, mental object of contempla tion, பாவனை. W. p. 618. B'HAVA.

பாவாபாவம், s. Existence and non existence, entity and non-entity, உண் மையும் இன்மையும்; [ex அபாவம்.]

பாவி, s. An inoffensive, harmless, good tempered person or beast, as சுபாவி. 2. A person of weak intellect, பேதை. (c.)

பாவிக்குணம், s. [prov.] A harmless disposition.

பாவித்தனம், s. Harmlessness, inoffen siveness.