பாஷை

s. A language, tongue, speech. W. p. 619. B'HASHA. 2. Secret language; expressive signs or signals, as a mode of communicating ideas, குழூஉக்குறி. 3. Dis tinctive sounds of birds or beasts, regard ed as their language, மிருகமுதலியவற்றின்ஒலிக் குறி. 4. A conditional curse, in which a person binds himself, by oath, to wreak vengeance on his foe, சபதம்.-The eighteen languages of India are: 1. அங்கம், Bengal proper; 2. அருணம், Agra; 3. கலிங்கம், the Northern cirears, Telinga; 4.கௌசிகம், Cutch, or Carnataca; 5.காம்போசம், Cam boja, in the north of India; 6. கொங்கணம், Konkan, on the Malabar coast; 7. கோச லம், Kowsali, or Oude; 8. சாவகம், Javanese, Malacca; 9. சிங்களம், Cingalese; 1. சிந்து, Sind, along the Indus; 11. சீனம், Chinese; 12. சோனகம், Hindustani; 13. திராவிடம். Tamil and its cognate languages. See திரவிடம். 14. துளுவம், the language spoken between the Konkan and Canara; 15. பப் பரம், Gujarathi and Babrea; 16. மகதம், Maghada, a country, South of Behar; 17. மராடம், Mahratta; 18. வங்கம், Bengali.

பாஷாந்தரம், s. A foreign language; [ex அந்தரம், difference.]

பாஷாந்தரமாக்க--பாஷாந்தரப்படுத்த, inf. To translate into another language.

பாஷைகூற--பாஷைசொல்ல, s. To swear, to pronounce an imprecation.

பாஷைக்காரர், s. [pl.] Europeans, chiefly Englishmen. 2. The owners of a language.

பாஷைபங்கம், s. [prov.] A threat of vengeance under oath.

பாஷைபடிக்க--பாஷையைப்படிக்க, inf. To learn a language.

பாஷைபேச, inf. To speak English. 2. To speak a foreign language. 3. To speak in an unknown tongue. (colloq.)

பாஷைப்படுத்த--பாஷையாக்க, inf. To translate.

பாஷைப்போக்கு, v. noun. Idiom or style of a language.

பாஷையறிந்தவன், appel. n. One who knows a foreign language.

பாஷையிட--பாஷைவைக்க, inf. As பாஷைகூற.