பூசை

s. Worship, homage to superi ors, or adoration of the gods, with the proper ceremonies, ஆராதனை. W. p. 548. POOJA. 2. Food, eatables, given to reli gious mendicants, மயேசுரபூசை. 3. [ironi cally.] A good flogging, அடி.-Note. பூசை is two-fold: 1. அந்தரியாகபூசை, internal or mental worship; 2. பகிரியாகபூசை, ex ternal worship. The four special seasons for the கிரியாபூசை, at the temples are பிராதக் காலம், at dawn; 2. மாத்தியானிகம், at mid day; 3. சாயங்காலம், at sunset; 4. அர்த்த சாமம், at midnight. Two other seasons are observed in some temples, at nine in the morning, and nine at night.

பூசாகாலம், s. Time of offering puja, ஆராதனைவேளை.

பூசாசாரி, s. A priest, one who offers puja, at small fanes not Brahmanical; an exorcist. See பூசாரி.

பூசாபலம்--பூசாபலன், s. Merit of puja.

பூசாபலன்பண்ணினவன், appel. n. One who receives in the present life, the reward of merit in a former state.

பூசாமுகம்--பூசைமுகம், s. Presence of the puja.

பூசாவிதி, s. A directory for puja.

பூசைகாண, inf. To attend on or be present at, the performance of puja.

பூசைகொடுக்க, inf. To give eatables to religious mendicants. 2. [in irony.] To give a good flogging.

பூசைத்திரவியம், s. Materials for puja.

பூசைநைவேத்தியம், s. puja and obla tions.

பூசைபண்ண, inf. To perform puja.

பூசைபுனர்சமஸ்காரம், s. A repetition of a ritual ceremony.

பூசைபோட, inf. To offer puja to the cruel gods or goddesses. 2. To give one a flogging. 3. To consume food, &c.

பூசைப்பரிசாரகன், s. An assistant to the officiating priest.

பூசைப்பெட்டி, s. A basket for puja utensils.

பூசைமணி, s. A hand bell, rung during the performance of puja.

பூசைமேடை--பூசைக்குறடு, s. A rais ed place for the idol when puja is performed.

பூசைவேளை, s. Time of offering puja.