வேதம்

s. The holy books of the Hin dus--said to have been revealed by Brah ma, but compiled from tradition by vyasa. They are four in number; 1. இருக்கு, Rig Veda, chiefly relating to ritual worship; 2. எசுர், Yajur Veda, con cerning the ceremonies observed in sa crifices; 3. சாமம், Sama Veda, contain ing odes, hymns and chants; 4. அதர்வ ணம், Atharvan'a, with mantras or magi cal formulas, the least esteemed of the four.

உபவேதம், s. The four secondary sciences. These are அருத்தவேதம், com mentary on the Vedas; ஆயுர்வேதம், Phy sic; காந்தருவவேதம், music; தனுர்வேதம், ar chery.

வேதகலாபம், s. Religious persecution.

வேதக்காரர், s. Brahmans skilled in one or more of the Vedas. (R.) 2. [Heathen usage.] Roman Catholics.

வேதக்கொடியோன், s. An epithet of Dron'acharya as the Veda-bannered, துரோணாசாரியன். (சது.)

வேதசாஸ்திரம், s. The four Vedas and six Shastras collectively. 2. [corrup. usage.] Theology.

வேதசாஸ்திரி, s. One learned in the Vedas and Shastras. 2. [not authorized.] A theologian.

வேதசாட்சி, s. [R, C, usage,] A martyr.

வேதசாரம், s. [lit. the essence of reli gion.] The title of a book. 2. A reed, நாணற்புல்.

வேதநாயகன், s. The Deity as lord of the Vedas, பிரமன், கடவுள்.

வேதநூல், s. A religious system.

வேதபாரகர், s. Brahmans, பார்ப்பார். 2. Those who are well versed in the Vedas, See பாரகர். 3. [Chris. usage.] Scribes, expounders of the Jewish law.

வேதபாராயணம், s. Study of the Vedas.

வேதபுஸ்தகம், s. [Christ. usage.] The Bible.

வேதப்புரட்டு, v. noun. Perversion of the Vedas. 2. [in Christ. usage.] Cor ruption of the true religion, heresy.

வேதமாயாவாதம், s. A religious sect.

வேதமுதல்வி, s. An epithet of Saras vati, Lukshmi and Parvati.

வேதமோத, inf. To recite the Vedas; [ex ஓது.]

வேதரஞ்சகன், s. Brahma, பிரமன்.

வேதவியாக்கியானம், s. [Chris. usage.] Expounding the Scriptures.

வேதவியாசர், s. Vyasa, compiler of the Vedas.

வேதன், s. God, கடவுள். 2. Jupiter, வியாழம். 3. Argha, அருகன்.

வேதா, s. God, கடவுள். 2. Brahma, பிரமன். (சது.)

வேதாகமம், s. Authoritative books corresponding with the Vedas. 2. [Chris. usage.] The Bible.

வேதாக்கிரேசர், s. Chief teachers of the Vedas.

வேதாக்கினி, s. A sacrificial fire. See அக்கினி.

வேதாங்கம், s. Sciences subordinate to the Vedas, of which there are six: 1. மந்திரம், mantras; 2. நிகண்டு, vocabulary; 3. வியாகரணம், grammar; 4. சந்தோபிசிதம், prosody; 5. நிருத்தம், explanation of mystic words; 6. சோதிடம், astronomy, astrology.--According to Wils. சிட்சை and கற்பம், are given for the first two.

வேதாந்தம், s. [lit. the end of the Vedas.] A refined system of philosophy taught by Vyasa in the Uttara-mimamsa, and reduced by himself to 5 stanzas. It was commented on by Madevacharya, Sankaracharya, and Ramanujacharya, severally in the Dwaita, Adwaita, and Visishta--adwaita systems. The first and last allow a distinct existence of matter, but not its eternity. The second denies the real existence of matter, and resolves all existence into God. The Vedanta, simply stated, is a system of Pantheism. See அத்துவிதம் and துவிதம். 2. The thirty-two Upanishads, or ap pendixes, to the Vedas. See சாஸ்திரம்.

வேதாந்தசூடாமணி, s. A metaphysi cal treatise by சிவப்பிரகாசதேசிகர்.

வேதாந்தமதஸ்தாபனம், s. Establishing the doctrines of the Vedanta system.

வேதாந்தன்--வேதார்த்தன், s. God as the object of the Vedas, கடவுள்.

வேதாந்தி, s. [pl. வேதாந்திகள்.] One skilled in the Vedanta.

வேதோக்தம், s. That which is scrip tural or declared in the Vedas.