தூபி

tūpi   n. stūpa. [T. tūpi.] 1.Pinnacle, as of a tower, temple, palace, etc.;finial; விமானசிகரம். 2. Tower; கோபுரம் தூல லிங்கமாந் தூபி (சைவச. பொது 127). 3.Mountain peak; மலைச்சிகரம் தூபிச்செம்பொன்வியன்மணிகஞலும் வேரம் (கந்தபு. நகரழி. 5). 4.Top; roof, as of a house; உச்சி (யாழ். அக.)  

tūpi   ஸ்தூபி, தூபிகை, s. the top of an idol shrine, the pinnacle of a temple, சிகரம்; 2. the peak of a mountain; 3. the top of a house.

தூபியெழுப்ப, to build the pinnacle.