கூர்மை

s. [adjectively. கூர், by elision.] Keenness, sharpness, point, கூர். 2. Sharp ness of sight or intellect, penetration, acuteness, subtility, wisdom, நுண்மை.

கூராணி, s. A sharp nail, pin, &c.

கூரியது, s. That which is sharp.

கூர்க்கொம்பு--கூர்ங்கொம்பு, s. A sharp pointed horn.

கூர்ங்கணை--கூரம்பு, s. A sharp arrow.

கூர்ங்கண், s. Sharp, piercing eyes.

கூர்மூக்கு, s. A sharp-pointed nose.

கூர்ம்பல், s. A sharp tooth. (p.)

கூரியபுத்தி, s. Sharp intellect, pene tration.

கூரியன், s. A sharp, clever person, கூர் மையுள்ளவன்.

கூர்மைகாட்ட, inf. To show acute ness of intellect.

கூர்மைபார்க்க, inf. To try the sharp ness of an instrument. 2. To try one's ability.

கூர்மைமழுங்க--கூர்மழுங்க, inf. To be blunted--as a point, or an edge. 2. To be blunted--as the intellect; to become obtuse.

கூர்மையாய்ப்பார்க்க--கூர்ந்துபார்க்க, inf. To look intently. 2. To look or examine carefully.

கூர்மையில்லோன், s. A stupid person; one of obtuse intellect.

கூர்மையின்மை, s. Dullness of intel lect.

கூர்மையானபேச்சு, s. Subtle, accurate language, not easily controverted; wise discourse.