சா

cā   கிறேன், செத்தேன், வேன், சாக, v. n. To die, இறக்க. 2. To perish or be injured --as grain--, &c., கெட. 3. To dry up--as a sore, &c., காய்ந்துபோக. (Sa. Jya.)--Note. சாவ and sometimes சா are used in poetry for சாக. and சாம் for சாகும். அவள்பேரிலேசாகிறான். He is dying (from love) for her. சாவதுபிழைப்பதாயிருக்கிறான். He is danger ously ill. செத்துப்பிழைத்தாயா. Are you just come to life? Spoken of one absent, or inattentive who afterwards asks for an explanation. செத்தவீடு. A funeral-house. கால்கைசெத்துப்போயின. The arms and legs are wearied by walking, &c.

சாகக்கொடுக்க, inf. To lose a near re lative, to be bereft--used chiefly in ex pressions of regret, and in lamentations for the dead.

சாகக்கொல்ல, inf. To kill, to kill out right. 2. (fig.) To harass, to torment.

சாகத்துணிந்தவன், s. One who volun tarily braves death in battle, or by any desperate act.

சன்னியாசிகள்பந்தி, s. [R. Catho. usage.] The order of monks.

பாலசன்னியாசி, s. One who devotes himself from his youth to ascetic life, lives in celibacy, &c., 2. The pupil of a முனி, muni, முனிசீஷன்.

cā   ir. (சாக, செத்து) caa (caaka, cettu) சா (சாக, செத்து) die (nonpolite)