சுமை

s. [vul. செமை.] A burden, load, weight, பாரம். 2. Bounden duty, obligation, responsibility, accountability, onerousness, கடமை. 3. The burden of a family, of state, &c., குடும்பபாரம்; [ex சும, v.] (c.)

சுமைகட்ட, inf. To make up a load. 2. To place a burden on one.

சுமைகாரன்--சுமையாள், s. A porter, a carrier. 2. A man with a load, a bearer.

சுமைகூலி, s. Porterage.

சுமைதலை, s. See சுமதலை.

சுமைதாங்கி, s. A platform of stone, brick or timbers, by the road side, to rest burdens upon. (c.)

சுமைதீர்தல், v. noun. The removing of a burden--spoken of the marriage of a daughter, or relief from any heavy responsibility.

சுமைதூக்கிவிட, inf. As சுமைகட்ட, 2.

சுமைமாற்ற, inf. To change the po sition of a load, for relief. (c.)

சுமையடை, s. A pad for the head, சும்மாடு; [ex அடை.]

சுமையிறக்க, inf. A lay down a load. 2. To discharge a weighty obligation. 3. To transfer one's responsibilities.

சுமையிறக்கி, s. [prov.] As சுமைதாங்கி.

சுமையெடுக்க, inf. To take up or carry a load. 2. To engage in a weighty concern.

ஆட்சுமை, s. A coolie load. (c.)

தலைச்சுமை, s. A burden carried on the head. See தலை.

தோட்சுமை, s. A burden carried on the shoulder. See தோள்.