கோபம்

s. [com. கோவம்.] Anger, wrath, rage, fury, சினம். 2. Displeasure, pique, umbrage, dudgeon, வெறுப்பு. 3. Irri tation, exasperation, irascibility, waspish ness, கோபக்குணம். (c.) 4. Morbid irritation, or exacerbation of any of the three humors of the body, உடம்பெரிச்சல். W. p. 251. KOPA. 5. The cochineal and other insects of the coccus class, இந்திரகோபம். 6. A kind of prepared arsenic, துத்தபாஷாணம். கோபமுங்குறையும். Displeasure and offence. கோபம்பாவம். Anger is sin.

கோபக்காரன், s. An irritable, passion ate man.

கோபங்காட்ட, inf. To be angry, to manifest resentment, to appear displeas ed. 2. To give place to anger before superiors. 3. To be indolent.

கோபங்கொள்ள, inf. To be displeased, to take umbrage at. 2. (fig. prov.) To be inflamed, irritated--as a sore, a wound, &c., to become aggravated--as a disease; to rage--as the sea.

கோபஞ்சாதிக்க, inf. To harbor re sentment.

கோபதாபம், s. Great anger, choler, rage. (c.)

கோபமுகம், s. An angry countenance, angry looks.

கோபமூள, inf. To be excited, in flamed with anger. 2. To be enraged.

கோபமெழுப்ப--கோபமூட்ட, inf. To provoke, to enrage, to incense, to ex asperate.

கோபம்பாராட்ட, inf. To yield to, or indulge in anger.

கோபாக்கினி, s. Hold displeasure, fury, indignation; [ex அக்கினி, fire.]

கோபி, s. A passionate, irritable per son, one easily enraged; a surly, waspish person, கோபமுடையவன். See கோபிசந்தனம்.

கோபிஷ்டன், s. A passionate man.

தீராக்கோபம், s. Implacable hatred.

முன்கோபம், s. Sudden anger from a slight cause, pettishness. 2. Cherished malice. முன்கோபம்பின்னிரக்கம். Soon angry and soon relenting.