தீமை

tīmai   n. தீ&sup4;. [M. tī.] 1. Mischief; சேட்டை நிச்சலுந் தீமைகள் செய்வாய்(திவ். பெரியாழ். 2, 7, 3). 2. Fault, guilt; குற்றம் பெரியார்கட் டீமை கருநரைமேற் சூடேபோற் றோன்றும் (நாலடி, 186). 3. Cruelty, injury; கொடுமை நீ மெய்கண்ட தீமை காணின் (புறநா. 10). 4. Sinfuldeed; பாவச்செயல். தீமை புரிந்தொழுகுவார் (குறள்,143). 5. Inauspicious occasions, as of death;அசுபம். அவன் நன்மை தீமைகளுக்கு வருகிறதில்லை.  

tīmai   s. evil, vice, sin, தீங்கு; 2. mischief, injury, கேடு.

தீமை செய்ய, -யிழைக்க; to do mischief.